قول بدون سند، فقط حرف است نه تعهد
در روابط روزمره، خیلی وقتها به جای قرارداد مکتوب، به قول شرف و اعتماد اکتفا میکنیم.
اما در دنیای قانون، قول تا وقتی نوشته نشود، ضمانت ندارد.
البته، قرارداد حتی با توافق شفاهی هم میتواند معتبر باشد؛
اما نکته اینجاست که اعتبار، بدون امکان اثبات، ارزشی ندارد.

دادگاه تنها به قولی توجه میکند که بتوان آن را با ادله قانونی ثابت کرد؛ مثل نوشته، پیام، شاهد یا هر نشانهای از توافق.
قول شفاهی تا وقتی مکتوب نشود، در بهترین حالت فقط یادآور اعتماد است، نه تعهد.
وقتی اختلاف پیش بیاید، اثبات قول تقریباً ناممکن است و قانون فقط به مدرک گوش میدهد، نه به حرف.
در دنیای اعتماد، قول کافی است؛
اما در دنیای حقوق، نوشتن، تضمین اجرای توافق است.
هر توافقی، کوچک یا بزرگ، مکتوب
کنید:
آنچه نوشته میشود، پایدار است؛ آنچه گفته میشود، قابل انکار است.